ΤΟ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΟ ΣΠΟΡ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ

Elderly Aymara indigenous women play handball in El Alto, Bolivia. (photo:Juan Karita / AP)

Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΗΣ, Συνεργάτης Ομοσπονδιακός Προπονητής Εθνικής Ομάδας Ανδρών Handball Certified Personal Trainer – NASM Ειδικός Γραμματέας Συνδέσμου Προπονητών Χειροσφαιρίσεως Ελλάδος (ΣΥ.Π.Χ.Ε.)

Όταν μου ζητήθηκε να γράψω ένα άρθρο για το handball, το άθλημα που υπηρετώ τα τελευταία 30 χρόνια ανελλιπώς, σκέφτηκα «πανεύκολο!»…
Άλλωστε δεν είναι και λίγα όλα όσα βίωσα, σε τούτη την πορεία, μέσα στον αγωνιστικό χώρο, αλλά κι έξω από αυτόν. Όταν έμαθα όμως πως, το άρθρο θα απευθύνεται «σε γυναίκες από 25 έως 65 ετών», εκεί λίγο τα… χρειάστηκα!
Είναι βλέπεις που η εποχή, αλλά και το target group του άρθρου, ζητούν άλλου είδους ενημέρωση όσον αφορά στην Άσκηση και τον Αθλητισμό. Κυριαρχεί το fitness, τα νέα προγράμματα γυμναστικής, οι ειδικές διατροφές, η yoga και οι υπόλοιπες εναλλακτικές μέθοδοι ήπιας άσκησης και πολλά άλλα. Ακόμη και οι πολεμικές τέχνες έχουν τραβήξει ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι του γυναικείου ενδιαφέροντος…!
Ενώ το handball, μαζί με τα υπόλοιπα ομαδικά σπορ τα οποία είναι ή κλείνουν το μάτι στον επαγγελματισμό, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και, σταδιακά έως σήμερα μέσα στην κρίση, παραπαίουν οικονομικά και προσπαθούν να ξαναβρούν το κοινό τους, αλλά και την ίδια τους την υπόσταση.
Τι μπορείς λοιπόν, να γράψεις για το handball, όταν η εποχή ζητάει άλλα; Κι όμως… Κατ’ εμέ, όλα κινούνται γύρω από τη γυναίκα, όλα έχουν να κάνουν με αυτήν, φυσικά και ο αθλητισμός, τα σπορ, η Άσκηση και το δικό μου άθλημα.
Πρώτα απ’ όλα, μέσω του αθλήματος γνώρισα τη γυναίκα της ζωής μου, με την οποία είμαι μαζί 17 χρόνια και μεγαλώνουμε τρία παιδιά. Η οποία όταν τη γνώρισα, όπως και πολλές άλλες (γιαγιάδες, μανάδες συναθλητών μου, συμμαθήτριες, αλλά και… ταξιτζήδες!) νόμιζε πως η μπάλα μας ήταν σε σχήμα πεπονιού (αμερικάνικο ποδόσφαιρο)! Εξαίρεση ήταν ένας αγαπητός ταξιτζής ο οποίος βρήκε τη μπάλα, αλλά μπέρδεψε τον αγωνιστικό χώρο, όταν μια φορά με ρώτησε «αν πατώνουμε εκεί που παίζουμε…». Δυστυχώς δεν είμαστε και το πιο δημοφιλές των αθλημάτων…
Μετά από 17 χρόνια βέβαια, η συμβία μου έχει επιστημονικά τεκμηριωμένη άποψη γύρω από τακτικά ζητήματα της προπονητικής του handball, κάνει κριτική σε προπονητές (με πρώτον εμένα…), αποδοκιμάζει διαιτητές, δεν έχει χάσει κανέναν αγώνα που έδωσα στο λεκανοπέδιο, είτε σαν προπονητής είτε σαν αθλητής παλιότερα, , αλλά κι εκτός…
Γιατί, πώς να το κάνουμε, το handball είναι ένα άθλημα που κολλάς! Οι άνθρωποι που το απαρτίζουν, είναι πρώτα εραστές του, το λατρεύουν, τσακώνονται ώρες σε συζητήσεις, δίνονται με ψυχή και σώμα, παρατάνε δουλειές, οικογένειες, ακόμα τις κοπελιές τους για να βρεθούν κοντά, να μυρίσουν την ειδική κόλλα που χρησιμοποιούν οι αθλητές, να ακούσουν ένα νέο κουτσομπολιό από το χώρο μας…
Είναι επίσης το handball, ένα σπορ πολύ απαιτητικό, το λένε «το δέκαθλο των ομαδικών»! Φτιάχνει αρμονικά κορμιά, αλλά απαιτεί και πνευματική διαύγεια κι εγρήγορση, αφού χρειάζεται να παίρνεις αποφάσεις σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Εννοείται πως παίζεται από άνδρες και γυναίκες. Μάλιστα μπορώ να πω πως, πολλές φορές το γυναικείο handball είναι πιο θεαματικό από το αντρικό, γιατί κρατά την απίστευτη ταχύτητά του, χωρίς όμως τις δυνατές μονομαχίες σώμα με σώμα.
Ένα είναι σίγουρο. Η μητέρα που θα πάρει το παιδί της από το χέρι και θα το εμπιστευτεί στον προπονητή μιας Ακαδημίας handball, θα ξέρει πως, εκτός της ολοκληρωμένης και σωστής εκγύμνασης, το παιδί της θα μάθει να ερωτεύεται με ότι ασχολείται, δεν θα τα παρατά ποτέ, θα είναι μαχητής της ζωής.
Αλλά το ακόμη πιο σίγουρο είναι, πως κι εκείνη θα «κολλήσει» το μικρόβιο, θα φανατιστεί λιγότερο ή περισσότερο, απλά γιατί θα καταλάβει πως μπήκε σε έναν κόσμο μαγικό, τον κόσμο του πιο όμορφου αθλήματος στον πλανήτη, αυτού του «αντρικού» σπορ που, όμως είναι τόσο, μα τόσο γυναικείο…
Αν περιμένατε από εμένα στατιστικές, νούμερα, αναλύσεις και τέτοια, λόγω της θέσης που κατέχω, λυπάμαι που σας απογοήτευσα. Γνωρίζω όμως πως η γυναίκα είναι η ψυχή προσωποποιημένη και, για να ασχοληθείς με το handball, αναπόφευκτα καλλιεργείς κυρίως αυτήν. Την ψυχή σου που την καταθέτεις σ’ αυτό το περίεργο 40x20, με τις δύο ημικύκλιες γραμμές γύρω από τις εστίες.
Εστίες λέμε τα τέρματα…

πηγή: http://www.igynaika.gr/